این روزا، بعد از کلی تأمل، تفکر و تماشای سیرک منفی بافان، به نتیجه مهمی رسیدم. سوال من این بود که چرا ما انقدر منفی باف هستیم؟ فکر می کردم سوال بزرگ و سختی هست، ولی جواب را به دست آوردم. این جواب در یک کلمه خلاصه میشه، «هیجان».

انسان ها بدنبال هیجان و مشکل هستند پس خدا هم براشون می فرسته. همه دوست دارن ساعت ها درباره کرونا توی رسانه ها و شبکه های اجتماعی بچرخن و میلیارد ها تئوری توطئه توی ذهنشون بچینن. از آخرالزمان کرونایی گرفته تا وجود نداشتن کرونا!

دوست داریم اینطور هیجاناتی داشته باشیم. انگار وقتی یه خبری نیست و همچی عالیه، دوست داریم یه جنگی چیزی پیش بیاد. ولی بعد از همه ی اینا، کلیپ و هزارتا چیز درست می کنیم از اینکه «خدایا ما چه گناهی کردیم»، «اگه بگم خدایا شکرت خندت نمیگیره»، «تو چطوری میتونی بخندی» و…

ولی همه ی انسان ها اینطوری نیستند. خیلی ها هستند که این هیجانات رو با یادگیری، مطالعه، طراحی و… کلی کار باحال دیگه ای به وجود میارن و به کمک منفی بافی هیجان به دست نمیارن و هیچوقت دنبال یه قضیه ای نیستن برای حرف زدن و گشتن توی شبکه های اجتماعی.

این انتخاب شماست که خودتون و آدمای دور و برتون، نوع اول باشین یا دوم، هم اولی ها همیشه هیجان دارن، هم دومی ها، اما هیچوقت نمی تونید یه آدم نوع اول توی سطح بالای جامعه پیدا کنید، هیچوقت.