اگه با وب فارسی آشنایی کافی داشته باشین، قطعا سایت‌هایی مثل زومجی، ویجیاتو، زومیت و… رو می‌شناسین. من هم که دارم این متن رو می‌نویسم، از بچگی این‌طور رسانه‌ها رو دنبال می‌کردم و کشته مرده‌ی کارشون بودم. بنابراین یه روز تصمیم گرفتم خودم چنین جایی رو بسازم و تبدیل به یکی از همین افراد بشم. مشخصا هم نتیجه‌ش این شد که اسمارتین به وجود اومد (خیلی کاری با فلسفه‌ی اسمش نداشته باشین).
همزمان با درس خواندن (البته به اصطلاح!)، اسمارتین تبدیل به جایی شده بود که فکر می‌کردم من رو از بقیه متمایز می‌کنه. واقعا هم کاری نبود که هر کسی تنهایی، بدون علم و سرمایه‌گذاری بره انجامش بده؛ اما بعد از یه مدت حس کردم که واقعا کار جدیدی رو در سطح بزرگتر از اطرافیانم انجام نمی‌دم و دقیقا دارم کار همون‌هایی رو می‌کنم که منبع الهامم بودن؛ بدون هیچ تفاوت مهم یا خلاقیتی. و این حس باعث شد که اسمارتین دائما متوجه تغییراتی بشه تا به چیزی که امروز هست برسه. این رو هم می‌دونم که فردا هم قرار نیست یکسان با امروزش باشه و به‌نظرم ویژگی خیلی خوبیه.
اما اسمارتین امروز، واقعا تفاوت‌های ریشه‌ای و مهمی با چیزی که قرار بود باشه داره. شما قرار نیست چیزی که توی رسانه‌های مشابه می‌بینین رو اینجا هم ببینین. و البته این اصلا به این معنا نیست که اسمارتین تافته‌ی جدا بافته‌ایه برای خودش و بهتره؛ اصلا و ابدا. فقط چیزی که ارائه می‌ده ساده، خودمونی و براومده از ذهن افرادیه که دوست دارن تجربه‌هاشون رو به سبک خودشون به اشتراک بذارن. و خب قطعا اینجا مخاطب خاص خودش رو هم می‌طلبه و شاید سلیقه‌ی همه نباشه.
اسمارتین هیچ‌وقت قرار نبوده پروژه‌ی بزرگ، موفق و متحول‌کننده‌ای در هر سطحی باشه. فقط حاصل علاقه و کنجکاوی یه نوجوون خامه و قرار هم نیست به رسانه‌ای حرفه‌ای، تخصصی و مجلسی تغییر ماهیت بده (یا حداقل الان دیگه این‌طور فکر می‌کنم). خلاصه که تیک ایت ایزی اند اینجوی.
راستی ما تیم بزرگ و متخصصی هم نداریم که الکی لیستش رو اینجا بچینیم؛ اما تو هم اگه خواستی به جمعمون اضافه بشی، می‌تونی به صفحه‌ی همکاری با ما بری و فرمی که اونجا هست رو پر کنی. از طریق info@smarteen.ir هم می‌تونی باهامون در ارتباط باشی.
توی عرصه‌ی شبکه‌های اجتماعی هم اسمارتین فعلا به‌جز تلگرام و یوتیوب شعبه‌ی دیگری ندارد. خواستی می‌تونی یه سری بهشون بزنی.
«مائیم که از باده‌ی بی‌جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم
گویند سرانجام ندارید شما
مائیم که بی‌هیچ سرانجام خوشیم»
مولوی
ووبا لوبا داب داب!